I.
Kështu na vijnë të tashmet,
si kohë centrifugale,
ndonjëherë edhe si rëndesa mbi re,
pastaj,
edhe si kohë e çmendur që shndërrohet në moral,
moral që rrjedh si përrua i ndotur…
Ashtu ecin të tashmet,
gjersa mes syve
na shtrihen mijëra kilometra me mëkate.
Xhaketat na bëhen dhembje për trupi
e dhembjet nuk flenë ngrohtë
dhe dridhemi
dhe heronjtë na bërtasin nga vite të thella,
dhe njerëzia thinjet çdo ditë…
e sytë e kokës i mban mbyllur,
si dy zgavra historish të vulosura përjetë.
II.
Dhe nata hesht nëpër damarët e kombit,
moteve u dalin rrënjët bashkë me hiret e tyre prej ideali,
tani era pret shpatë,
si erë e panjohur.
III.
Autokolona mendimesh
shtyjnë e pështyjnë botën.
Dhe vetëm kaq.
Pastaj heshtja merr kohën e vet,
merr kohën e vet
dhe i jep emrin e saj
dhe drita kërcet
dhe hëna thyhet
dhe njeriu ha njerinë,
hundë për hundë.
IV.
Kambanoret u fikën
qysh me fikjen e diellit të parë…
Ajri la shpirtin në kaos,
pastaj u përkund bashkë me të
dhe u ngjitën në shtyllën e nderit,
për të parën herë,
për të fundit herë,
për të përjetshmen herë.
Variacion jete shëmbëllen e gjitha kjo,
me ca koka muzgjesh
që llampat mbi ballë i mbajnë fikur,
gjithashtu.
V.
Dhe kryqëzimet e rrugëve harbojnë,
zgjohen e kokolepsen si të zëna rob,
dhe toka shtrembërohet nën këmbë grumbujsh…
Netëve vonë shpërthen muzika, seksi, dehja,
ndarja e bashkimi i botëve të vogla,
pastaj edhe bashkimi i trupave, ndjenjave,
mendjeve, vrasjeve, hijeve,
bashkohen-e-ndahen-
e-ngjiten-e-ngjizen-
e-ekzekutohen-ceremoniale.
Deri në zbulimin e rrugës së re
hahen, hënë për hënë.