Eja,
se në mua po vjen aromë malli që të pret
e sillmi puthjet e tua, edhe fluturat e zjarrit,
edhe shikimet e buta
eja e mos shko sërish
siç vjen e ikën gjumit
mos e merr dritën e gëzimit të mbrëmjes
e mos i hap sytë deri në agimin e shekullit tjetër
fli ne gjoksin e ëndrrave të mia
pa fjalë
eja e ma sill ajrin nëpër të cilin mpleksen fytyrat tona
eja e bëhu fjala ime e parë
bëhu buza ime e çelur
e mos psherëti
mbahu te gjërat e mia të vogla sa planetët
e mos shko më
bashkë me ty le të vijnë largësitë tona e të hyjnë në hiç
e bashkë me to hyr në mua,
ashtu sic erdhe në jetë
pa u menduar gjatë
vetëm ashtu do jesh ti
e do rritesh e do rritesh sa herë duam
larg harrimit, përvuajtjes, mallit që na bren mëngjeset
eja, ç’pret
koha mezi i duroi pritjet e mia
kur luaje me faqekuqet përvëlake nëpër parqe
eja
lëri të shkojnë shoqet e tua
me vete merr ëndrrat për to
të t’i lidh në gjakun tim
e të t’i kthej në dashurinë time për ty
eja e me vete sill edhe stinët
mos mbet’ i huaj sa koha që s’të njoha,
hidhi tej puthjet e grave që të përflakën në vite,
harroji ato ëmbëlzaket mëkatare që t’i fikën zjarret netëve të verës,
që, me buzë të ndezura dhjetoresh ta mbuluan trupin
ato që të mbyllën në guva të thella pikëllimi
e që shkriheshin kur shëtisje nëpër to si zog i trembur
tek vrapoje si i çmendur grash
në kullën time kam vite që të këndoj këngët e pritjes
e ta kam falur vonesën
pritja e gjatë s’më lodhi
as përpëlitjet mes lotësh
po ti eja e mos shko sërish
po pra, eja
e sillmi puthjet e tua, edhe fluturat e zjarrit
edhe fytyrën tënde zverdhur vështrimesh të mia ndër vite
asgjë nuk mund të ndodh tjetër pos të më duash si syri dritën, si buza puthjen
harroji të gjitha dhe eja
merri me vete duart e gjata që t’i dua
edhe gishtat që kanë prekur dhjetra lëkurë të kadifenjta
edhe zemrën e plagosur prej tyre
ashtu siç je, eja
të t’i shëroj plagët e grave që të lënduan
eja, se pastaj bëhet vonë
e dielli derdhet rrëke në natën time të gjatë