Unё e dhunoj.
Mёngjes, drekё, darkё
ҫdo ditё dhe kohё pa kohё.
Ai ёshtё i pёrdhunuari im.
Me dy duart e mia
shtrёngoj e shkumoj,
lodhem sot
vazhdoj nesёr sёrish,
dhunё e vazhdueshme
pason tjetrёn ditё

Pёrkulem mbi tё
si njё dallgё e ngrirё,
rёndojnё duart e mia
flakёrojnё nё tё katёr anёt,
filloj mёrmёris
tregoj pa fund histori,
shfryhem para shurdhёrisё
pёr fajin e mbetur jetim,
me britmё tё heshtur
rrёfehem pёr sekretet fshehur,
i kthehem sёrish me mё shumё inat
pyes: pse vallё kёtё fat?!

Djersij, ofshaj
lotoj, buzёn kafshoj
tё gjitha shkuma e tij i mban,
sa herё i jam pranё
sёrish e dhunoj
me gojё nuk bёzan
shyqyr qё s’ka gojё

I gjori lavaman,
veҫ ai dhunёn time mban!