Farkëtuar me vargonj
Midis floririt dhe heshtjes
Nata.
Të dyja e mbajnë fort…
Të dyja nuk ndeshin kundërpërgjigje.
Dhe ti
Farkëtoja tani këtij vargoi atë
Çka don të zbardhëllejë njëlloj me ditët:
Fjalën nën yjet flatrues,
Nën detin shungullues.
Çdocilës fjalë.
Çdocilës fjalë që i këndon atij,
Kur ndërseheshin qentë përmbrapa,
Që i këndonin dhe shtangonin.
Asaj, natës:
Nën yjet flatrues, nën detin shungullues,
i parrëfyeshëm,
gjaku i saj që nuk u shmang, kur thumbi
i helmët depërtoi rrokjet.
Fjala e pathënë – asaj.
Kundër fjalëve të tjera gjakësore
me veshët pipëz të lëkurërrjepësve,
fjalëve, të zotërosh të gatshmet
dhe me kohë, dhe me shekuj, ajo
dëshmon: tembrama,
në fund, kur vetëm hallkat tringëllijnë,
dëshmojnë për të, që gjendet
midis floririt dhe heshtjes,
motra të një gjaku me të, –
sepse prej nga, më thuaj,
rrezon, në së jo brenda asaj që u shfaqet
diejve, të cilët fundosen ngado ku lotët e saj rrëke,
të mbjella të reja e të reja.