Sadedin Mezuraj
Akuarel Urban

Vjeshta këtu ka ardhur
me rregullsinë e verbër të stinës,
me zemëratën e shirave
me anijet shtegtare të reve nëpër qiell,
me solemnitetin qendrestar të pemëve.
Të parat prej tyre largohen ato
-gjethet depresive,
ose ndoshta ato
që besojnë
në parajsën e përtejme të bimëve.
Kaloj pranë tyre,
ndalem,
ndez cigaren —
sekretin e durimit të tyre dua të mësoj.
Si u duron shpirti
smogun, pluhurin,
rropamën e qytetit
dhe veshgërvishtjet e tmerrshme akustike?
Qielli përherë e më i ulët
nga rëndesa e reve.
Fjalët — ushtarë të vdekur
në llogore vetmie.
Sytë e tu, përherë e më të largët,
ndërsa peizazhet
ulërijnë
nga vdekja e dashurive.
me rregullsinë e verbër të stinës,
me zemëratën e shirave
me anijet shtegtare të reve nëpër qiell,
me solemnitetin qendrestar të pemëve.
Të parat prej tyre largohen ato
-gjethet depresive,
ose ndoshta ato
që besojnë
në parajsën e përtejme të bimëve.
Kaloj pranë tyre,
ndalem,
ndez cigaren —
sekretin e durimit të tyre dua të mësoj.
Si u duron shpirti
smogun, pluhurin,
rropamën e qytetit
dhe veshgërvishtjet e tmerrshme akustike?
Qielli përherë e më i ulët
nga rëndesa e reve.
Fjalët — ushtarë të vdekur
në llogore vetmie.
Sytë e tu, përherë e më të largët,
ndërsa peizazhet
ulërijnë
nga vdekja e dashurive.
Akuarel Urban

Autumn has arrived here with the blind regularity of the season, with the anger of the rain, with the migratory ships of clouds across the sky, with the steadfast solemnity of the trees. The first of them leave — the leaves, depressive, or perhaps those that believe in the afterlife of plants. I pass by them, pause, light a cigarette — I want to learn the secret of their patience. How do their spirits endure the fog, the dust, the toil of the city, and the terrible acoustic scratches? The sky is ever lower from the weight of the clouds. Words — dead soldiers in the encampments of solitude. Your eyes, ever more distant, while the landscapes howl from the death of loves.
Komente 0