Mandej te le te ikesh
si nate e porsardhur,
qe sy tashme te lodhur
t'mos te t'gjejne ne te zbardhur.
Mandej te them te ikesh,
t'mos ndricosh ne qiell te zbrasur,
qe shpirt'i imi t'mos vuaj
nga zhgenjime t'renda qe ka hasur.
Mandej te le, mandej te shmang,
e le boshllik tme grryeje perbrenda
dhe fillon shpirt'i tashme i lodhur
te vuaje nga zhgenjime t'renda.
Por nga boshllik i lene plot brenga
s'duron dot zemer e brengosur,
ngadale fillon, shteron fuqia
dhe s'jep me force durim'i sosur.
Prandaj mandej te le te vish
porsi nate e sapoardhur
qe sy ndonse te lodhur
te t'gjejne ne te zbardhur.
Prandaj mandej te them te vish,
te ndricosh ne qiell te zbrasur
qe shpirt'i imi t'i harroje
zhgenjime t'renda qe ka hasur.
Prandaj mandej te them te rrish,
t'shoh ngjyr' te detit ne syt' e tu
se shpirti qe per ty brengoset
cdo dite ka vujt, i ke mungu..