I nxehti largohet ashtu si dielli largohet pak e nga pak pas maleve. Zogjte fillojne te shtegetojne e te udhetojne drejte vendeve te ngrohta. Pemet fillojne te zhvishen nga gjethet. Fillon stina me e bukur. Eshte vjeshte.

Vjeshta, stina ime e preferuar ku gjithcka ndryshon shpejt e pa kuptuar. Rruget vishen me tapetin ne ngjyre te kuqerremte qe pemet ia kane dhuruar. Melodia e zogjve te pranveres zevendesohet me melodine qe krijon shiu dhe gjethet qe bien.Cdo lule zevendesohet nga nje gjethe. Me bukurine e saj vjeshta duket sikur eshte shpirti i natyres. Ajo vishet me ngjyren e florinjte sikur deshiron te me kujtoje qe eshte stina me me vlere e vitit.Gjethet qe jane ne ditete e tyre te fundit jane plot ngjyre dhe kush kujtn se gjethet e rena kane vdekur, nuk I ke pare kurre ato te kercejne plot jete ne melodine e eres. Diteve me shi duke qendruar pas dritares dhe duke veshtruar permes saj pyes veten"Mos ndoshta nga gjalleria e veres gjithcka eshte lodhur dhe tani jane strukur per te pushuar?! "Teksa guxoj te dal nga shtepia e te bej nje shetitje ne vend te motit tee ger qe isha duke menduar qe isha duke menduar, flladi i fresket me perkedhel floket dhe disa pika shiu te qeta me njomin duart.Pamja magjike dhe e qete pikerisht si ne perralla me bene te ulem ne nje nga stolat e parkut.Dhe js ku dielli guxon te leshoje ca rreze qe hedhin drite dhe zgjojnenga mendja ime disa kujtime femijrie.

Epo vjeshta e qete e melankolike duket e si ka arritur qellimet e saj, ka arritur te ngacmoje disa kujtime femijerie nga mendja ime.veshtroj perrreth dhe veshtroj pelhuren e argjende dhe magjike qe cdo vend ka mbuluar dhe mendoj "Mos valle natyra nje pranvere te vogel midis dimrit na paska dhuruar?!?