As munxa e përbindshme që zemrën vë në qivur
Duke më zvarritur fshehtas nëpër atë zgërlug
Zhveshur deri në palcë përfundi të ziut çurg
S`më ngjiz zemër të re veten matanë ta shpur

Me shkuar përtej vetes atje ku kurrë s`arrin
Me u endur ndër përvija stinash me kaq saksi
Me shenjën e pandryshuar të një Uliksi të ri
Me bartur pezull kryqin shkretëtirës që nxin

Plaga e mahisur mes yjsh nis të soditë kroin
Me helm e vrer e gjak në kupë qielli vrujuar
Që midis kraharorit më shpërthen bifurkacion

Përshkohem ujërisht klepsidrave varur në mur
Duke u matur me kohën që rrjedh pa u kulluar
Hijeve që i mbrun pëlhura e arnuar me purpur