Prisja të vdiste një sekondë e më parë.
Por Pritja frymonte:
Prapë qenka e gjallë!
Ia shihja fytyrën e lemerisur,
Një e çarë thike në zverk,
Njërin sy krejt të buhavitur,
Dorën këputur në aksident,
Fustanin e çjerrë, gjinjte e mavijosur,
Një thes të linjte kur e morën peng…
Unë u ktheva korb e doja ta përpija…
Pritja më tremb, -
Më bën dordolec!
Kisha ankth se jetonte akoma.
Ku të gjeja një vrases për të.
S’ ishte nevoja të mbaja dietë,
Me ktheu pritja pa peshe e pa ze.
Merrte frymën time për mushkërite e saj,
Une-korb krokitja – shakull diku hedhur
Po më linte pulsi,
Mbeta i mekur…

Moj, shkruamë një fjalë,
Në s’ më do të vdekur!