Po
jam hajdute qelqesh
mbledhun
si nishane t’kohës
kur cakrrohen sytë
e krijohen simfoni me nota t’reja
pentagramesh t’vjetnuem
me tinguj hyjnor
si ai si-bemol
lujtun harpave t’harrueme
ndërsa
qelqet zbrazen e zbrazen
për me mbushë zbraz’ti
e skutave fshihen strukun
tirrat e tyne t’thyeme
t’vjedhuna me shkas
për mos me i lane çastet
t’shkunden
si dandelion t’njomë
por me i sheju
n’forma kuarci
rujtun hendeqeve
si rrefenja pagane

dhe
ato zbrazen e zbrazen
për me e dehë zbraz’tinë
e cakrrohen si tinguj kopsash
t’shperthekueme n’harbim
n’syprekje
shkëputë me rranjë shpirtin tinzisht
dolli okë e kokë
për fate t’brishta
bash si nji gotë