Perse, o i rrepti Akuilon,
Kallamet fort përkul kur fryn?
Pse retë kaq me duf i shtyn?
Prej horizontit ç’i dëbon?

Dikur, shtëllunga resh të nxira
Mbulonin qjellin pa mbarim,
Dikur, plot hir, me lartësira
Lëkundej lisi pa pushim…
Po ti u ngrite dhe gjëmove,
Me duf, me vrull e me lavdi –
Nga qjelli retë i dëbove,
Rrëzove lisin gjeth-flori.
S’ka gjë, tani le të ndriçoje
Fytyrë e djellit plot me gaz,
Me retë flladi të lodrojë
Dhe me kallamet në çdo çast.