Ohri i bukur, i bekuar,
ne mengjes i relaksuar,
me diellin pëshpërit ashtu fshehur,
e kur vine njerezit rri heshtur.

Ne dreke siperfaqja zien,
por poshte ruan po ate dinjitet.
Me te qeshura, zhurma mbushur plot e plot,
por vine ca dallge boshe kot me kot.

Goditjet e zjarrta te diellit s'e ngrohin dot,
Ate ftohtësi s'e ndryshojnë, me kot.
Per njerezit eshte i vetmi shpëtim,
eh, dielli e ruan ate pushtim

Dhe... pas ca orësh te vështira,
vine rreze te buta, te mira.
Njerezit kënaqen fare,
sikur shpëtuan nga ato halle.

Por sikur dielli dhe uji bejne pakt te fshehte,
e njerezit s'i kënaqin lehte.
Kjo mardhenie si t'u rrinte tinez,
ngrohte e ftohte, bashkë i kane rene pikës.

Pasditja, dehese, e ëmbël, ç'mund te thuash?!
Ç'tjetër mrekulli mund te duash?!
Freskia e bregut e pazëvendësueshme,
si nje magji e pakrijueshme.

Ah, kur dielli behet gati per gjume...
me nje shfaqje spektakolare
e rreze te arta, te drejta si lume,
Ora e flakte sikur i ve zjarrin,
por nje zjarr te dashur qe te shuan mallin.