Mbyll sytë e fundit
Hije që dita e bardhë do të më marrë,
Dhe mund ta lëshoj këtë shpirtin tim
Hora, për lajkat e tij të etura;

Por jo nga këtu në breg
Do të largohet nga kujtesa, ku u dogj:
Noti e njeh flakën time ujin e ftohtë,
Dhe humbas respektin për ligjin e ashpër.

Shpirti, të cilit i gjithë burgu i Zotit ka qenë,
Venat, çfarë humori kanë dhënë kaq shumë zjarr,
Medulat, të cilat janë djegur me lavdi,

Trupi juaj do të largohet, jo kujdesi juaj;
Ata do të jenë hi, por do të ketë kuptim;
Ata do të jenë pluhur, më shumë pluhur dashurie