koha nuk shkon kur ti nuk je,
zemra nuk rrah prej kur vetem me le,
nuk e di a është gjuha e prozës,
apo ana e medaljes.

që këto netë kalojn era fryn,
por dielli e ngroh mengjesin prapë,
nuk e di a kalon qelësi ne drynë,
kur ti më kalon krahë për krahë.

erdhe shkove ashtu ike,
dritën afër ti e fike,
ike shkove atje larg,
s'rreshtura duke të kërkuar varg me varg.

se di koha do't'kalon,
zërin tënd në mend e mbaj,
qesh me lot sikur nuk shihet,
brenda buron vajë mbi vajë.