Sagitës

E ke pyetur veten
Në ke pasur për shok të mirë
Erën
Në udhëtimin tënd të shkurtër
Të jetës
Në i ke shtyrë ditët
Apo je shtyrë prej tyre
Drejt horizontesh të mëdha
Në e ke mbajtur ndonjëherë qiellin
Në pëllëmbë
Si një petale blu të ndritshme
Dhe në të ka rrahur zemra
Si një kambanë tempulli
Ku vinë e falen besimtarët
A e ke pyetur veten
Për ç’jep e merr me njerëzit
Dhe në ke i ke bërë strehë
Në mendje
Mënçurisë së lashtë
Në ndriçojnë ende në ty
Fenerët e ëndrrave
Dhe në mund ta gjesh udhën
Për në shtëpinë tënde
Tek kthehesh e dehur
Mes absurdit të madh të botës.
Bija ime
Shumica vijnë e ikin
Si nëpër një libër
Që as shkuar as kënduar s’e kanë
Dhe varrosen në ajër
Më parë se të varrosen
Në dhe.