Të njoha von
Prishtinë
Në muzg të jetës sime
Dhe pse në mendje të kam patur
Që fëmijë
Ja pra tek je
E vjetër dhe e re
Nënë burrash e grash
Të fisme e krenare
Atje ku historia
Të dukshme i la vragat
Si akullnajat e herëshme
Shpateve të maleve
Por prapë je e bukur
E hareshme
Si një ëndërr
Që dhe pse mbetet ëndërr
Nuk e humb magjinë
E të qënit jotja
Prishtinë
Nuk dua gidë për ty
Siç s’dua gidë
Për udhët e mia të shpirtit.
Në Mitrovicë

Në Mitrovicën e veriut
Ca djem të ngazëllyer
Puthën gishtërinjtë
Dhe vunë pëllëmbët
Mbi xhamin e makinës sime
Me targa të Tiranës
Thellë qënies
Diçka m’u drodh
Dhe gjaku im u bë flamur
Përshtolli horizontet.