Thuamë, Agatha, s’të fluturon ndonjëherë zemra larg
larg nga oqeani i zi i qytetit të pistë
drejt një oqean të ndryshëm të ndezur prej shkëlqimit,
më i qartë, i kaltër dhe fundi i virgjërisë?
Thuamë, Agatha, s’të fluturon ndonjëherë zemra larg
Deti, deti i pafund, ngushëllon problemet tona!
Nga cili demon e mori detyrën sublime
të na përgjumë, këngëtari i ngjirur që shoqëron
erërat e ashpra organi i paanë?
Deti, deti i pafund, ngushëllon problemet tona!

Tren, ҫomë larg! anije rrëmbemë!
Larg! larg! këtu balta e bimëve tona është bërë llum.
Nuk është e vërtet që ndonjëherë zemra e trishtuar
e Agathas thotë: Krimeve, pendimeve, dhembjeve,
tren, merrmë me vete, anije rrëmbemë!
Ah! sa larg je, parajsë e aromave
ku nën kaltërsi nuk ka veҫse dashuri dhe gëzim,
ku janë të denjë për dashuri krejt ata që duhen mes tyre;
dhe në kënaqësi të pastër mbytet zemra!
Sa larg je, parajsë e aromave!

Por parajsë e blertë e dashurive infantile,
garat, puthjet, lulet e këputura, këngët,
violinat që vibrojnë përtej kodrës
dhe në mbrëmje, nën pemë, vera në çini qelqi
por parajsë e blertër e dashurive infatile,
të pafajshme e plot kënaqësi dinake,
tashmë është më larg se India dhe Kina?
Ne mund ta risjellim atë me keqardhjet tona,
ajo mund të na japë një jetë të re një zë të argjendtë parajse të pamëkatë,
plot me kënaqësitë fshehta?