Nje here te vetme, grua gjer ne pergjerim,
krahun mni tendin pata hedhur,
( e ende ne thellesine e nxirrosur te shpirtin tim
kujtimi seshte zverdhur).

Ishte shume vone, si medalje e sapodhuruar
hena e plote shndriste,
solemniteti i nates, si nje lume kish vershuar,
mbi parisin qe dremiste.

Ndan mureve, bri portave ne erresire te futura,
tinezisht macet kalonin,
veshet e ndrehur, megjithate, si hije te bukura
ngadale na shoqeronin.
papritur, cliruar ne mes te nje intimeteti te lire,
ne te zbehten kthjelltesi,
prej teje, violine kumbuese, qe vibron ze lire,
e shkelqen vec ciltersi,
prej tehe, fanfare e hareshme, e qarte, harmonjoze,
ne te mengjesit drite,
shpetoi nje note vajtonjese, nje note tekanjoze,
qe me eren u puhit,
si ai femija i imet, i trishte, ishemtuar, i dreqosur,
qe prinderit me qellim,
per turp te njerezve e mbanin te syrghynosur,
fshehur ne nje kantine.

Engjell i mjere, kendonte nota me nje ze te vajtuar
ketu poshte ska siguri,
egoizmi njerezor, edhe pse kujdeset per tu grimuar,
tradhetohet nga krenaria e tij.

Eshte i veshtire zanati per te qene nje grua e bukur,
dhe puna aq e peshtire
e nje balerine te cmendur, mes kallkanit diku te strukur,
qe buzeqesh si per meshire.
te ngresh dicka mbi zemra eshte e kote, dashuri, bukuri,
gjithshka behet shosh,
gjer kur harrimi per ti shpene ne perjetesi
i hedh ne te tijin kosh.

Shpesh e kam sjelle nder mend ate hene te ndritur,
ate heshtje, ate ligeshtim,
bashke me ate rrefim te tmerrshem peshperitur
zemres me besi.