Jam rrotullue sa herë,
n’eklipsin e dashnisë
shpesh kam vizatue,
tokë, ajër e terr
për prekjen që veç njashtu,
siç din ti me shpërndá
e diellin e kam shtrëngue,
fort n’pllambë të dorës,
me rreze t’ashpërsueme,
që njena-tjetrën shtyjnë
drejt cakut t’rrugës,
ku koha asht yll i pikëlluem
ndërtue ujnash të shpikun,
prej përrallave bosh
për me ndje se edhe aty,
si e çmendun rreh jeta.