Të pashë,
nuk e di çfar’ syshë m’kishte dhanë qyteti
po prej meje n’ty, shkundej veç qelq.
Kujtimi: – sprovue nën andrrën përdhé.
E rrethue me njerëz, zhurmat përçonin në mue
vetëm refrenin: “Që un’ të pashë.

Krahve t’mi iu rrotullue horizont i paqtë
dhe zgjodha me iu amshue ajrit
si zogu ndër re që kurrë s’ka kenë i lumtunisë.

Rrugës vlonte murrlá dëshirash,
t’gjith të gëzuem, me at’ lloj shprese
që t’shtyen për në mish pasionesh.
Dhe un prap të pashë, atje larg, tej.
Thellë përhumbjes tande t’zakonshme
të pashë qindra herë në nji të vetme,
si mungesë e harrueme prej zinxhirëve
të ndamjes shpirt-kërrusun.

**********
Nata u shue mrendë universit
t’lkurës teme prej guri,
m’u qetsue brendia e saj n’zemër
e nadja çliroi nji lëndinë
prej poleni që un’ me pá
përditë e ma kjartë
si ndjenjat shpalosin
kambanat e trishta të kohës,
bashkë me botën e njeni-tjetrit n’agim.