Aty, shumë pranë lagjes time, ndodhet ngjitur një tjetër lagje, e banuar kryesisht nga një komunitet mysliman,
e aty ka dhe një xhami, e se kam parë se djem të vegjël luajnë futboll në një vend që ka qenë fushë, por ngaqë kanë luajtur shumë, e kanë bërë thuajse baltë,
e një ditë kur po ecja, ashtu turbullt dhe menduar, në atë vend unë takoj, një djalë të vogël, që ecte edhe ai paksa menduar,
dhe e pyes se çfarë donte që kishte ikur paksa larg nga shtëpia e tij.

E më tha se emrin e kishte Abdullah, më këndoi edhe një sure, dinte Kuranin tepër mirë,
Nga Librazhdi ishte dhe se në atë vend kishte kohë që jetonte, dhe e pyeta unë atë: "Po që ke dalë kaq larg prej shtëpisë, frikë nuk ke?", "Jo", më tha. Dhe vërtetë frikë nuk kishte, ngjante njeri që ishte i sinqertë se nëse njeriun do ta kuptosh, shihi sytë dhe e merr vesh,
sinqeritet i fëmijës, mendova me vete dhe vazhdova më tej rrugën time qetë, edhe dëgjonte se ç’i thosha, por ajo që unë mendova në të ikur ishte kjo: "Është i vogël Abdullahu, ai nuk di se kjo botë është plot rreziqe, se fe e tij përdoret prej ca xhandarëve, jo asgjë nga jetë nuk di, e kur të rritet do të kuptojë, se ka kafshë edhe më kafshë se kafsha në këtë botë dhe ai quhet njeri".