Mbi diej është një re e zezë, që nuk lejon ndriçimin, por e ha të ardhmen,
përditë nga pak, na ha mëlçinë, si një skifter që e kafshon shpirtin e Prometeut,
e vjetra po sundon me robëri dhe tradhti, e vjetra po na ha të gjallë, po na shtyp,
ajo kërkon të ketë pushtetin absolut, mbi rininë, mbi të ardhmen pa ardhmëri.

E rinia hesht, e vdes në heshtje, lutet por kush nuk e dëgjon, mbyllur në vete,
dhe e hanë bukën nën papunësi dhe mjerim, duke mos pasur aspak gëzim,
eh moj zemër e plasur, po çilu një ditë dhe shpërthe sikundër di ti, e mos lejo të vjetrën,
dil e shkatërroje këtë zezonjë dhe këtë re të zezë e ndriço në një mijë ngjyra bukuroshe.

Eh vuajtja ime, ardhmëria ime e pamundur, një lot dhe një djersë e kotë, një heshtje që flet,
një mall ia padëftuar, trishtimi që nuk matet, zemra që ligështohet, dashuria që nuk thuhet,
pse hesht, frikë ke, dëmtohesh, u nxiva dhe jam zverdhur sëmurë se fuqi nuk kam, por një ditë,
dritohu, dil, plas e mrekulloje këtë botë, ardhmen çile, fol e ik, në parajsën ku portën na e kanë zënë. Plas moj zemër e robëruar.