Ikët larg atje në mërgim.
Pas zymtësisë së mjegullës së kohës së ligë .
Me kokën pas në të panjohurën Tokë.
Me amanetin e dheut:
Të kthimit një ditë.

Erërat ndryshuan disa herë.
E bashkë me to doke e zakone.
Jetojmë tashmë në një botë moderne.
Fjalët shembin mure e ndërtojnë ura .

Arbri mbetet Arbër.
sa mot këtu e andej.
Sado mes ndasohen oqeane.


Melodi e Flladeve
mesdhetare.
Si fustanellat
e trashëguara në shekuj.
E sofër e mbushur plot.
Ashtu si nanë ngop me ushqim përngahera .

Ah, Arbëri,
E bukura Shqipëri!
Të njoha mes ninullave të pazakonta .
Dashurisë së gurit në arkën mes qëndismave të veshjeve përrallore.

Të prek Tokën, Dheun e Iskanderit.
Që ma s' bukuri i këndoi De Rada.
Andërr e realizume e amanet i çuem n'vend....