Begonjëza dremit
nën kuvertën e zhubrosur të qiellit,
trupi art i veshur nga vjeshta,
fillikatet mes lajkave të erës,
hapat ti ndjeva përlagur,
ndiqnin një ketrush që u shfaq tinës,
ishte gjumi im, apo stilimi i stinës?
Begonja vazhdon të shtrojë sofrabezin,
qindra sythka frymëzojnë piktorin,
yjet drita mbi Tamiz ndezin,
dhe nata nis e shuan mbi Londër motorin,
në fund të rrugicës shfaqen dhelprat ngadalë,
dhe qentë nisin korrin.
Mbi xhama frymëmarrja mer valë,
qorron flashtës feneri i rrugës,
begonjëza vishet e zhvishet ngadalë,
konkurrente në këtë modë të stinës,
bukuria e saj e radhë.
Mes meje dhe begonjëzës,
zvarritet si gjithnjë kali i heshtjes,
thinjat gjuajnë hutuar mes dritës,
gjahun inatçor të mendjes,
dhe nata na përfle si mëditës,
me melhemin e puthjes.