Sonte kam dhimbje në trup e shpirt,
Mbi vete ndjej ligësi, derdhur nga ju.
Sonte edhe nata më duket më e trisht,
Ngarkuar me re e pika loti gjithashtu.

Prapë ju dua dhe pse më hidhni baltë,
Dhe nuk hakmerrem me armën tuaj.
As çirrem unë duke ju thënë mjaft,
Dhe pse në heshtje, në heshtje vuaj.

Sonte më dhemb kjo baltë e hedhur,
Por se mundët dot shpirtin e plagosur.
Edhe pse veç një armë më ka mbetur.
Mirësia ime dhe shpirti i pa baltosur.