Çelën trëndafilat në mëngjes
me petale në ngjyrë të vetëtimës,
dhe mua mu kujtuan këngët e shkuara
që moti kanë vdekur në një ajër të vdekur gjithashtu.
Dal më kot të të pres tek porta që është mbështjellur
me hijen time të prerë nga nata që shkoi.
Trëndafilat vetëtijnë në heshtje për gjëmën time
dhe unë e di që ti nuk ke për të ardhur kurrë më.
Por mua kështu më zë nata, si statuja e pritjes
në një ajër që vdes dalëngadalë dhe dimëron
me durimin e mermerit që pret me shekuj nën shkëmbinj.