Çudi me këtë pemë që pikon netëve,
sikur vajton rrënjët e veta
në verbërinë e tyre.
Në kujtesën e gjetheve dhe në kujtesën e drurit
rron ende ora kur më the lamtumirë.
Tepër vonë e kam kuptuar
varganin e gjatë të orëve, të drurëve
në rrugën e gjatë të fshatit
ku kemi kaluar.
Edhe dimrit kur ranë gjethet pema frushullinte
mbi përrenjtë prej hëne.
Çudi me këtë pemë që frushullin me duart lakuriq,
çudi me mua që nuk të thashë lamtumirë.