Një natë të pastër,
në qiell sodisja yjet,
1 e nga 1 i numëroja,
dhe magjinë sipër meje imagjinoja.

Erërat e malit,
ujërat e përronjëve,
të përzira në këtë enë që quhet botë,
kënaqnin njerëzit në atë magji mbrëmjeve.

E hëna udhëtonte plot hijeshi,
tregonte sundimin e saj mbrëmjeve,
jepte një fije drite në atë errësirë,
e rrotulloheshe në univers me një formë të mistershme.

E sa hap e mbyll sytë,
i gjithë vizatimi i krijuar, u fshi
kur ndjeva se në sy
më ra një rreze dielli.