Pluhur kohe (6 vite pa nënën dhe 24 vite pa babin)
Vazhdojmë trendin e jetës si një orë e kurdisure akrepat e jetës e impulsojnë zemrën të rrah e të rrah sa që zemra pushton trupin e mendja zemrën dhe të rrahurat e zemrës i shpeshton aç sa shpesh duket se do e pëlsas dhe drrasën e gjoksit. Mendjën e ngrehin fushat magnetike dhe e dërgojnë dhe në kopshtet e parajsës, me të vetmën arsye që të takohem shpirtërisht me nënën. Trupi mbetet i shtangur sepse shpirtërisht eci kopshteve të parajsës ku takoj dhe babain tim në bashkëbisedim, e me të cilin koha na e ndaloj të njifemi më shumë për së afërmi.
Çuditrisht zbardh mëngjesi dhe ik gjumë me takimin e shkurtër ku mbeten dhe duart e tejzgjatura të paprekura paralelisht drejtë njëri tjeteit.
Se do ikin vitet dhe do mësohem me mosprezencën e babit që nuk arrita të rritem pran tij dhe pa prezencën e nënës që në çdo cep të jetës më vështronte dhe këshillonte sikur të mos isha rritur kurrë është e pamundur.
Jeta ëahtë egoiste dhe nuk i intereson asnjëherë se si ndjehemi brenda saj. Ajo me egoizmin e saj na shtyen drejtë valëve të saj në të punuar, të ngrënë e të jetuar dhe na bën egoist brenda vetes sa që, mundohet dhe të na fusë nën kthetrat e saj e të mendojmë për njerëzit tanë: se a ishin vetëm një ëndërr!? Në të menduarit e mallkuar të del loti nga syri dhe të përqafon faqën e vrazhtë nga mungesa e ledhatimit të dorës së nënës. Mundohesh të e fshish lotin dhe të e jetosh mendimin i cili ka mbetur një ëndërr e jetuar më parë. Pluhur kohe e preku ëndrrën time të jetuar më parë e e cila u sirtarizua në zemër dhe mendje e e cila sa herë që shpaloset më pushton shumë e më shumë.
Thonë se: vuajtjet, dhimbjet, përjetimet... të fortësojnë, por, unë mendoj ndryshe: ato nuk të fortësojnë, por, të bëjnë të i kuptosh dhe të i ngushllosh dhe të tjerët.