Fillimshtatori a fundgushti;
nisi e po piqej rrushi.
Kokëvogël e bishtgjat’
dhelpra shkoi në monopat.

Rrushi shpej e vuri re:
- Eja, kumbarë, si je?

- E ç’të jem, o mik, - tha dhelpra. –
Jo dhe keq, kur paska vreshta…

- Mirë e ke, moj e uruar.
Veç një gjë s’ta kam kuptuar:
Shumë e shumë kohë më parë
çoç më ke përbuzur, sharë.

- Ah, o rrush, s’ësht’ e vërtetë.
EZOPI shpifur do ketë…
Mbaje vesh, do vijë një ditë,
Plakushin do hedh në gjyq.

- Moj, po mblidh fiqirin vetë,
mos llap poshtë e përpjetë!
Po të jetë për gjyq e ligj,
sot duhen harxhe dhe… miq.

Me dëshirë për t’u pajtuar,
fliste rrushi shtruar-shtruar.
Dhe ì dha bistakë të pjekur:
- Po të fal për çka ke pleksur!