Ne barkën e lamë të pa ankoruar
dhe u çapitem drejt e te ishulli i pakalueshëm
me kokat që na shushurinin. Një det i lashtë
u zhduk mes pemëve.
Ne mes të diellit u shtrimë në bar.
Lëndina e kuqe u shua.
E fundit gjë që pashë ishte pulsi i fytit tënd.

Së pari u krijua zukatja e mizës, pastaj drita.
Ne picërrojmë sytë dhe shohim botën teksa përtërihet.
Era mbush pemët me gjethe.
Ti qesh sepse bari ekziston.
Pilivesa ngrihet, zhytet, ngrihet.
Dhe një mijë vjet kanë kaluar.