I lirova fjalët për të mbrojtur,
zemrën e shumëvuajtur.
Të sulmuar padrejtësisht,
...nga dhimbjet burgosëse së të qarit.

Nuk urreva por flaka çdo kujtim,
në fund të një pusi të thellë.
E shtypur dhe naive pata qënë,
në mbretërinë e të marrit!

Një barrikadë jete,
e humbur mes mureve të vetmisë.
E përbuzur, injoruar,
përmbytur mes gënjeshtrash, gjunjëzuar.

Fantazëm e çuditshme,
që pa turp ushqehej me netët e mia.
Për të mbushur fallco të zakonshmen,
të hidhur dhe tradhëtuar!

E firmosa lamtumirën,
me ngjyra gjaku ku notonte shpirti.
Në një cope letre,
që e dogja pa mëshire në zjarr ndjenjash.

Fitimtare kokën e ngrita,
dhe pse i rëndë ishte zgjimi i vonuar.
Befas nga liqeni i jetës lakmova,
ku lahej magjishëm dhe krenarë, një tufë mjellmash.