Lope De Vega
Solilloquio I Gjashtë
Sytë e verbër dhe të shqetësuar,
nëse mëkatet janë helme,
Si jeni te qarte, dhe te mire,
pas kesaj ti qan mekate?
Nëse më qan mëkatet e mia,
që shpirti dëshiron të lahet,
Dhe është një gjë kaq e shëmtuar
Sa e qartë jeni?
Nuk e di se çfarë ndiej për ty
që pasi të keni qarë,
kaq e qarte keni qene,
se guxove ta shikosh Zotin.
Në Kryq duhet të ketë qenë
ku aplikohet pala juaj
uji, i cili sqaron
sytë, për ta parë.
Dhe megjithëse me shtizë të tërhequr,
Nuk është nisja që e meritonit,
sepse sa herë që e ofendove,
Ju i dhatë një hedhje tjetër.
Por tashmë i kam, Zot,
në dy dete të përmbytura,
ata tashmë qajnë për mëkatet e mia,
ata tashmë qajnë për dashurinë tënde.
Nëse duke ju parë ata u larguan,
Edhe mua më mungon
për ta fitova të mirën time,
sepse duke qarë ju gjetën.
Qaj për kënaqësi
për fajet e mia, është e drejtë,
por ka interesin
për të pushtuar faljen.
Se lotët, që shkojnë
për gjakun tuaj Hyjnor,
ata dinë të tërheqin perden
të zemërimit që të japin.
Dhe kujdesesh, Zot,
aq shumë për t'i parë ata të falur,
më shumë sesa të vajtoj mëkatet e mia,
Di te qaj me dashuri.
Ngushëllime për mospasjen
rrjedhë e madhe për të qarë,
për mua, nga keqardhja e pastër,
Për Ju, me kënaqësi të pastër.
Më jep hua, burime dhe lumenj,
rrymat tuaja të përjetshme,
edhe pse në këto pesë burime
sytë e mi i gjejnë.
Ya, Jezus, zemra ime
ai nuk di më të qajë,
që e ka kthyer atë në një det,
deti i Pasionit tënd.
Ka burra kaq të çuditshëm
që mbahen nga erë,
Oh kush jetoi, Zot,
te qaj e te shikoj!
Dhe kur nga e qara e qetë,
për mungesë humori për të qëndruar,
Kush do të qante
nga sytë te shpirti!
Për të qarë kam menduar,
O bukuri qiellore!
që nuk ka situatë më të mirë,
për të parë ju jashtë të përbashkët.
O Zot, po të doja
me ritmin që ju ofendova!
dashuria ime me tregon po,
dhe mëkatet e mia, jo.
Nëse kaq shumë dhimbje do të të humbasë,
dhe kaq shumë lavdi është të të fitoj,
kur dija te te imagjinoja,
Si nuk e dija që të doja?
Oh lavdi e shpresës sime,
Si ishte vrazhdësia ime,
për të lënë vendosmëri,
dhe shikoni për lëvizjen?
Por unë do të qaj me një fat të tillë
mëkatet e mia, Krishti im,
që jeta ime u kthye në një lumë,
vrapo në detin e vdekjes.
nëse mëkatet janë helme,
Si jeni te qarte, dhe te mire,
pas kesaj ti qan mekate?
Nëse më qan mëkatet e mia,
që shpirti dëshiron të lahet,
Dhe është një gjë kaq e shëmtuar
Sa e qartë jeni?
Nuk e di se çfarë ndiej për ty
që pasi të keni qarë,
kaq e qarte keni qene,
se guxove ta shikosh Zotin.
Në Kryq duhet të ketë qenë
ku aplikohet pala juaj
uji, i cili sqaron
sytë, për ta parë.
Dhe megjithëse me shtizë të tërhequr,
Nuk është nisja që e meritonit,
sepse sa herë që e ofendove,
Ju i dhatë një hedhje tjetër.
Por tashmë i kam, Zot,
në dy dete të përmbytura,
ata tashmë qajnë për mëkatet e mia,
ata tashmë qajnë për dashurinë tënde.
Nëse duke ju parë ata u larguan,
Edhe mua më mungon
për ta fitova të mirën time,
sepse duke qarë ju gjetën.
Qaj për kënaqësi
për fajet e mia, është e drejtë,
por ka interesin
për të pushtuar faljen.
Se lotët, që shkojnë
për gjakun tuaj Hyjnor,
ata dinë të tërheqin perden
të zemërimit që të japin.
Dhe kujdesesh, Zot,
aq shumë për t'i parë ata të falur,
më shumë sesa të vajtoj mëkatet e mia,
Di te qaj me dashuri.
Ngushëllime për mospasjen
rrjedhë e madhe për të qarë,
për mua, nga keqardhja e pastër,
Për Ju, me kënaqësi të pastër.
Më jep hua, burime dhe lumenj,
rrymat tuaja të përjetshme,
edhe pse në këto pesë burime
sytë e mi i gjejnë.
Ya, Jezus, zemra ime
ai nuk di më të qajë,
që e ka kthyer atë në një det,
deti i Pasionit tënd.
Ka burra kaq të çuditshëm
që mbahen nga erë,
Oh kush jetoi, Zot,
te qaj e te shikoj!
Dhe kur nga e qara e qetë,
për mungesë humori për të qëndruar,
Kush do të qante
nga sytë te shpirti!
Për të qarë kam menduar,
O bukuri qiellore!
që nuk ka situatë më të mirë,
për të parë ju jashtë të përbashkët.
O Zot, po të doja
me ritmin që ju ofendova!
dashuria ime me tregon po,
dhe mëkatet e mia, jo.
Nëse kaq shumë dhimbje do të të humbasë,
dhe kaq shumë lavdi është të të fitoj,
kur dija te te imagjinoja,
Si nuk e dija që të doja?
Oh lavdi e shpresës sime,
Si ishte vrazhdësia ime,
për të lënë vendosmëri,
dhe shikoni për lëvizjen?
Por unë do të qaj me një fat të tillë
mëkatet e mia, Krishti im,
që jeta ime u kthye në një lumë,
vrapo në detin e vdekjes.