Te gjithe jemi te perfshire ne detin e paane te jetes.
Kur jemi femije shpresa jone per te pasur e arritur gjithcka duam, i ngjan nje trageti gjigand,
por dalngadale ai fillon te lekundet e te shperbeht nga stuhite e jetes.
Ka raste kur e gjen veten mbi vale,
e te tjera raste kur humbet per pak poshte ujit.
Rendesi ka qe te kesh gjithmone ku te mbahesh,
nje shprese te te coj drejt bregut,
aq shume te deshiruar drejt se ardhmes.
Ndonjehere na shterojne fuqite per te ecur,
per te guxuar, lodhemi.
Nje njeri ideal eshte ai qe rrezohet dhe perseri ngrihet,
qan dhe qesh, jeton dhe pranon si nje sfide te fuqishme te pashmangshmen.
Cfare eshte njeriu pa shprese?
Nje qenie qe ndonese merr fryme,
ecen, leviz, por eshte nje qenie boshe dhe e humbur.
Nuk ka rendesi sa e padrejte eshte treguar jeta me kedo,
por e rendesishme eshte se ka shprese dhe ne momentin kur fryma duket sikur po pushon.
Duhet te ngrihesh e te ecesh me hapa te sigurta,
por te kapesh kohen qe ke humbur,
duke i dhene vetes shprese dhe shpreses jete.