Lindi dikur një vajzë
në Shkupin e vjetër,
u gëzuan prindrit
sikur s'kishin tjetër.
Filloj të rritej vajza
nga pak ditë per ditë.
Dallohej nga tjerat
syt i bënin dritë.

Na i vinin rrotull
zojgj e pulë bardha,
asaj i dukej vetë vetja,
se ishte në pralla.
Prindit dhe fare e fisi
diqka kuptuan, ndaj në fluturim
ate se penguan,

Fluturoj në hapsir
për vete s'mendoj
ku kishte më shumë halle jetën
e kaloj, te smurëve te varfëve
jetimve të gjorë ju dha dritë
dhe Shpresë dhimbjen jau paksoj,

Fliste raliteti flitej gojë
me gojë, na ndihmon Shqipëtarja
kur kemi nevojë.syt plot dritë,
zemrën shumë të madhe, fëtyren
engjullore nena Shqipëtare.

Emërin e kishte Terza,
mbiemrin Bojagji, me atëdhe te
dytë atje ne Hindi.
S'harronte Shkupin as Kosoven
mbarë, balli ishendriste për
trullin Shqipëtar.

E urrente luften lotin dhe
urin, shumë ndihemë kerkonte
për te zhdukur varfrinë.
Ushqim e strehë per jetimët
e mjerë, ilaqe per te smurët
këkonte derë me derë.

Shpirtin e saj e njohu bota,
në te gjithë globin mbarë
ajo kishte motra.
Fjalen mjaltë te embël, syrin
dritë e hënë, imadhë e i vogel,
ate thrrisnin Nënë.

Vepra jote është e rrall
ti je veshur me velle të bardhë.
Shpirti ytë ushnjëtrua, jeta jote
u perjtësua, para teje përulen
malet dhe Valbona i ndal valet.
Hyn e del në qdo shtepi, lumë
ata që rrinë me Ty,

e Shpresë dhimbjen jau paksoj.