Ndalu, ndalu ti, moj erë,
që fryn furishëm në pranverë;
Ndalu, ndalu ti, moj çapkënë –
inat të madh paske zënë!?

Ndalu, ndalu ti, moj erë,
kështu fare s’të duam në verë;
Na i prish lulet e pemëve,
edhe flokët e çupave, djemve.

Ndalu, ndalu ti, moj erë,
gjethet seç na i ke shkapërderdhë;
Na lerë të qetë, mos na lodhë
rrëzove për tokë, dardhë e mollë..!

Ndalu, ndalu ti, moj erë,
se as në dimër nuk ke vlerë;
Shporru, moj erë e tërbuar –
si gjithmonë, na ke hidhëruar!