Unë jam amë.
Jam amë e mendimeve të mija.
Jam amë e ndjenjave të mija.
Jam amë e paramendimeve të mija fiktive.
Jam amë e fëmijëve të mi.
Në raste jam amë e nanës simë që u rrit jetime,
në raste jam amë e mikës sime të ngushtë,
në raste jam amë edhe e burrit tim.

Jam amë iniciatore.
Jam amë që mban me fanatizëm gjithë ankesat komerciale të vjellura për qytetin tim.
Jam ama e vrimave të të gjithave shtizave që të tjerët ngulën në mua.
Jam amë e shkëndijave,
e jo-ve të domosdoeshme,
e po-ve të shpejta e të rrepta.
Jam ama e të gjithë atyre që vijnë vërdallë për të më treguar diçka
për të më ”mësuar”
rreth bindjeve të mija,
diçka për zërin tim, për qëndrimin tim fizik
për amësin time,
jetën time,
rrogën time,
gjendjen momentale të vendin tim,
dhe e broçkullave tjera që treten si balonat e shkumës në ajër.

Jam amë.
E lindur bilogjikisht për tu riprodhua.
E mësuar të jem në gatishmëri.
Qoftë për vnerin, qoftë për dritën
qoftë edhe veç zhurmën.
Me masa të gatshme e të domosdoshme edhe për pastrimin e jashtëqitjeve.