Unё dhe ti kemi me mijёra vite qё largohemi prej vetes
dhe sot qё i ngjajmё vetvetes mё pak se kushdo tjetёr,
tashmё jemi shumё tё vjetёr pёr t’u kthyer nё shtёpi,
nuk do tё guxonim tё hidhnim njё hap drejt saj
se jemi mёsuar nё tё qёnit larg.
Ne kemi me mijёra vite qё kalojmё pranё shtёpisё
dhe çdo herё mbetemi nё prag.
Gjithmonё ёshtё diçka qё na mban larg,
njё zё, njё perёndim a njё gjysmёfjalё.
A ndoshta jemi vetё ne qё e pyesim njёri-tjetrin:
“Kur ёshtё hera e fundit
qё e ke parё nё ёndёrr shtёpinё?”
Tё tillё janё njerёzit edhe nё parajsё
do t’i marrё malli pёr tё ashtuquajturёn shtёpi.
Vetёm se shtёpia e njerёzve si unё,
shtёpia e njerёzve si ti
ёshtё njё dikur, njё nesёr, njё letёr, njё kurrё.
E jona ёshtё njё shtёpi qё nuk ekziston
askund tjetёr pёrveçse nё fёmijёrinё tonё.
Jemi ne ata qё pasi nuk pёrkasim nё atё qё duam,
thjesht nuk mund tё pёrkasim mё askund.
Jemi ne njerёzit qё shkojnё
me tё gjitha stinёt e mbyllura brenda vetes.
A thua sikur zogjtё,
vetёm zogjtё mund t’i shpёtojnё stinёt brenda nesh?!