Në rrugët bosh unë iki kuturu,
Nuk kam ku të mbytem këtë mbrëmje pa paqe,
Me kë ta pi kafen, nuk njoh asnjeri,
Tek-tuk ndonjë qen, po qentë nuk pinë kafe.

Ky muzg del sot nga mëngët e mia,
Periferia bosh, e denjë për vetvrasjen,
Dhe ndodh tek vërtitem që shoh vetveten
Tek vjen përballë…O zot, po pataksem…

Të zbres në qytet?! Atje prapë s’je askushi,
Si çdo i papunë, me borxhe, pa miq,
Askush se kthen kokën, je krejt i padukshëm
Ah, s’paska më tmerr kur mbetesh veç shpirt.

Të paktën këtu në një psallm deliri
Shpallem shef i pluhurave që era vërtit,
Dhe në e pafsha veten prapë në një kthesë
S’kam turp t’i bërtas; më prit, o Petrit!

Në rrugët bosh zë e ndjek vetveten,
Nuk kam ku të shkoj këtë mbrëmje pa paqe,
Rrjedh muzgu i zi nga mëngët e mia,
Tek-tuk ndonjë qen, po qentë nuk pinë kafe…