Shum e vogel isha e un ika, e merzitur pa ty detin shikoja, ne ate dhe kemba me shkelte e dielli me djegte.Syt mu verbuan nga lotet e qdo nate, zeri mu ndal...smund te flisja.
Merzin ne zemer e mbaj askush nuk e sheh, si degjon askush rrahjet e shpejta te saj, por rrahjet e saj ishin shum te dobeta.
Uji i turbullt si pasqyr mu bë, teksa shikoja veten papritmas te shoh ty, ndalem e qaj, si nje femi i humbur streh kerkoj...por jo streh ne shtepi por streh ne prehrin tend.
I mbyll syt e aromen e detit po e ndjej, nxehtesin e veres po e shijoj, por me mungon i vetem person.
Un sot pa ty ndjehem si shpirti i padegjuar, e roman i pashkruar pa asnje fjal.
Ndjehem si ditar pa flet, si e vdekur plot jet, e buzqeshur me lot ne sy.
:(