Një ditë qielli kishte një ngjyrë të quditshme sikur dëshiron të më thot diqka.
Po atë ditë dëgjova diqka që ndryshoi jetën time.
Diqka sikur më mbylli zemrën, diqka sikur filluan jetën lotët e mi, sikur vuajtja zuri vend në zemrën time, diqka sikur jeta më shkonte nëpër varre e shtrirur me lotët që nuk ndalonin dot.
Sikur më nuk dija asgjë atëherë ishte ditëlindja ime më e vështirë sikur kjo datë më nuk është festive, sikur diqka në pikllim për mua.
Të gjithë më uruan për vitet e mia, unë ngushlloja vetën time per vdekjen e saj.
Qiell më s'kishte tek syt e mi, gëzimi ikte shum larg e s'mund ta zija dot, vuajtja gjdoher e më afër, loti gjdo qast me mua.
Buzëqeshja ime vrante lumturinë, buzëqeshja ime thërriste lotin, buzëqeshja ime largonte vdekjen.
Vdekja e saj për mua, ishte sikur bota të shkatrrohej, sikur njerëzia të mos egzistonte, sikur shiu të ishte loti, sikur bora të mos ishte e bardhë, sikur vera të ishte e ftohtë ashtu ishte "VDEKJA E MAMIT TIM".