Kam njohur një burrë, që rinte i heshtur.
Thithte puro i veshur në gri.
Ngadalë belbezonte një këngë të vjetër,
Me emrin e dashur, që mbante në shpirt.

Me tej ish një vajzë e magjepsur që s’ikte.
Afrohej, largohej, sa herë binte shi.
Ai lundronte në varkën e vjetër,
Me valën e ikur bënte dashuri.

Askush s’kish mundur ti hynte në zemër.
Ajo veç ajo, që s’kishte kure kthim.
Qëndronte tek muri i tij e s’levizte.
Dhe c’faqej sa herë e sillte ai..

Ish bere I bukur, me trishtimin e djeshëm.
Me atë dashuri, që së pati kure pranë.
Me kot vajzë e brishtë I zgjonte ujvaren.
Në varkën e tij, nuk bëhej dot valë.