''Si ne ëndërr, papritmas u gjeta, buzë një liqeni.
Filloi të shikoi rreth meje.Në fillim hapë sytë shumë,
Por me kohën nga kureshtia, tkurrja ato, duke u përpjekur, te marrë me veti çdo detal.
Papritmas një tufë rosash u shfaqen ne lartësi, unë po ju shikoja me lakmi, atë radhitjen e tyre.Tash po mendoja, shpezë këto vërtet, por sesi radhitën, nga ju vjen terë kjo marrëveshje kaq e bukur.Ato ikën njëra pas tjetrës, ashtu siç ishin në radhë. Çka nuk me shkoi ndërmend, lufta, Kosova, refugjatët, të vrarët, në altarin e lirisë!
Pas pak, sytë me shkuan tek një barkë e vogël, qe ndonjë peshkatar, nuk kishte nevojë për te, e kishte lenë, barka ishte e thyer e dëmtuar, dhe gati e mbushure me ujë!
Me dukej sikur ajo, i ngjante Kosovës tonë, e shkret e nëpërkëmbure, e rrënuare shkrumbuar.
Hë sa mbrapsht'' krejt mbrapshte! Me duket,
ashtu si barka e vogël qe deri para pak çastesh. Tash ajo
përkundej e dremitej shumë, para se te fundosej. Pse mos
drejt fundit po shkojmë ne? Apo dikush nga ne qe
bije shqipeje ja thoni veti, e krekoseshin deri sipër
veshëve, por mbase duke mos pare ma larg se
hunda! Ajo si duket i është shtrembëruar nga
''pasuria' 'as oksigjen nuk i sjellë me!
Tash sytë me mblidhen përgjysmë, e unë s' jam i
zgjuar "dremitëm ashtu siç përpëlitet shpirti i
ngarkuar i Kosovarit, atij hallemadhi i ndjere a
pështyrë' 'sa s'ka me.
Po si ta themi ndryshe? Apo ne mos duhet ta hijeshoi, edhe me
shumë. Te flas edhe me te zezat qe po ti bëjmë ty, Kosovë, në
bijtë e tu, qofte ato qe ke brenda ashtu edhe ne, Kurbet çarët.
Ku ka shpirt të dëlirë qe te mos ndihet keq për këtë.
Pse kështu? Deri kur kështu me?
Kosovës, atij djepi qe na rriti, por ja qe edhe varrin
tek ty e kanë? Pse mos kane ku te vene, gjetiu? Ku
do te vene? E çka do te thonë?
Ëndërr e tmerrshme, realitet i hidhur!