Pak pranvera kish fisnikja
Të besoj, sa ishte e madhe
S'di nga t'shkoja, ku të ikja
Me të parë plakun mjekërbardhë

Ai më vuri dorë mbi kokë
E më pyeti me butësi
-As më thua, o gocë e mbarë
Si ta thonë emrin ty

-Unë, - i thashë, - jam Marigona
Për shumë orë duke qëndisë
Mbi ngjyrë t’gjakut, shqipe
t’ malit
Për simbol të mëvetësisë

Ra mbi gjunjë, e puthi fort
E shtrëngoi me forcë, në du’r
-Të bekoftë Zoti, o SHQIPONJË
Ty mbi dhé, shqipen
n 'flamur