Atë mëngjes nga dashuria u nis esull.
Ajo nuk kishte qënë atë natë me të.
Andaj i vinte bota rrotull.
Në zemër s’kishte më asgjë.

Dhe ecte, ecte pa u ndalur,
Ashtu shëtitje pa kuptim.
Një mall i madh e kishte kapur,
Ta ndeshte edhe njëhere atë shikim.

Shëtiste kot me një shpresë
Se atë diku do e ndesh.
Ajo humbur në harrësë,
S’dilte më në mëngjes.

Nuk ka gjë, ishte mësuar.
Dilte thjesht; si zakonisht
Dashurinë për të kujtuar...
Të nesërmen, do të dilte sërisht.