E ndeshja gati per dite ate peme!
E lene ne meshiren e fatit,
Ashtu kishte mbire vetevetiu,
Rrenje kishte hedhur ne mes te fshatit.

Shihja se si degët ngjiteshin larte,
Dhe kur vinte pranvera mbusheshin me flete,
Fshati zbukurohej, i shtohej gjalleria,
Dhe dukej sikur gjithmon nga pema merte jete!

Pastaj vjeshta mbi gjethet leshohej si zjarr,
Dhe druri shekullor pergjumej ne acar,
E njejta panoram gati vit per vite,
Dhe kur dimri leshonte ererat dhe stuhite.

Qe kur isha femije kureshtar pyesja per emrin
E atije druri shekullor qe perehere prekte lartesit,
Qe tani nuk ndodhet me ne mes te fshatit,
Pa meshire e preu sepata nje dite.