Perëndimi i perskuqur shuhet nga dal.
Kur iken dielli, une ngelem pa fjale,
Sa here me vete mbremjeve jam grindur,
Kur mendoj ne Atdheun tim, ai eshte duke lindur.

Rrezet e fundit dredhojne, dielli ka mbajtur freret
Per te ndricuar me tej, ne pjesen e erret,
Puhiza qe me perkund, sonte kujtime me fali,
I gjendur ne kete rruge te humbur rreze ketije mali.

Dhe endrra rinie puhiza sonte me zgjohi,
Duke pare ne heshteje diellin qe perendoi,
Me pase ika nxitimthi ne rrugen e nisur,
Ne terrin e zi, me shpirtin e krisur!