Lundroj mbi valet e detit te eger,
Me barken e shpreses, shpuar tej e tej,
Perpiqem te shquaj tutje bregun,
Kekund driten e farit ne breg nuk e gjej.

Me lodhi lundrimi, dhe deti i trazuar,
Ku valet perplasen mbi barken pa pushim,
Mes resh enden zogjte e stuhise,
Qe turren me klithma, mbi valet me nxitim!

Ne brigje, shkermbohen shkembinjte,
Nga tallazet qe ngrihen e ulen papushim,
Pushojne per ndonje cast, e nisen serish,
Mbi barken e tretur, qe lufton si bishe!

Dhe mbas stuhie mes valesh duket bregu,
Mengjezi me afron ne sfond vargmalet,
Barka fitimtare lundron e i shperfill valet,
Drejt bregut ranor, ecen e nuk ndalet.