Netet i duken shum te gjata vetmitarit,
Nete malli ngarkuar qe qe vene e vijne,
Ku shpirti i lengon ne trupin e derdhur,
Vuan e tretet si gjethe e zverdhur!

Nete, sa shume nete erdhen e iken me revan,
Dhe pertej erresires se nates ai vetem qan,
Nete me lote te derdhur qe pikojne si shi,
E gjithe kjo bote e madhe e la ne vetmi!

Me vetmine ai flet, me te ngushellohet pak,
Zemra i digjet dhe shpeshe i mer flak!
Padrejtesi mendon! vetmija nuk ka kuptim,
At'here perse o njerez te ndyrre, me vini ne varrim!