Me besoni o njerez, endrrat me lodhen,
Ne shpitrin tim, vec zbrazeti mbollen,
Me lodhen endrrat e neteve te renda,
Me gerryen si zgaver qe eshte bosh nga brenda.

U ndjeva i trishtuar brenda zgavres time,
Me deshiren e njemije endrrave te neteve te acarta,
Kerkova mrekulline hyjnore ta shikoja ne muzgje,
Dhe mengjeseve kur del dielli mbi majat e larta.

Ashtu trazuar prita muzgjet, dhe mengjeset varg!
Mes peshperimash e fjalesh te dal prej shpirtit tim,
Kur agu i mengjesit zbriti shaluar nga malet,
At'here per mua nisi nje dite e re me shkelqim.